Świat Czarnego Kota

 Nie ma na to gotowości. Nawet jeśli serce wie, że nadchodzi czas pożegnania, nigdy nie jest w stanie się naprawdę przygotować.  Bo jak przygotować się na ciszę po mruczeniu, na puste miejsce na fotelu, na brak łapek stukających o podłogę?  Śmierć zwierzaka, choć często bagatelizowana przez tych, którzy nigdy nie mieli futrzanego przyjaciela, jest prawdziwą stratą. Taką, która boli głęboko, cicho i długo.  Kot odchodzi zawsze po swojemu. Cicho, bez dramatów, jakby chciał powiedzieć: „Nie płacz, ja tylko idę tam, gdzie już nie boli”.  I choć w pierwszej chwili dom wydaje się dziwnie obcy, po jakimś czasie zaczynamy zauważać, że jego obecność została, ale już w inny sposób.  W świetle poranka, które wpada przez to samo okno, przy którym lubił siedzieć.  W kocu, na którym jeszcze długo zostają czarne włoski.  W odruchu, gdy odruchowo nalewasz wody do miseczki, która już stoi pusta.  Zwierzęta uczą nas życia, cierpliwości, czułości, codziennych d...

 Jesień zawsze była czasem, gdy granica między światem ludzi a światem tajemnic wydaje się cieńsza niż zwykle. Liście szeleszczą jakby szeptały sekrety, wiatr gwiżdże w kominie jak duch dawnej opowieści, a w mroku uliczki błyskają dwa żółte ślepia. Nie, to nie demon. To tylko czarny kot, ten sam, którego od wieków obarcza się winą za wszelkie „złe moce”.  Od wieków czarny kot był zwierzęciem, które budziło skrajne emocje. W jednych budził zachwyt i podziw, a w innych lęk i nieufność. W średniowieczu uznawano go za towarzysza czarownic, a w noc świętojańską miał rzekomo przemieniać się w diabła. Wystarczyło, że przebiegł komuś drogę, a nieszczęście gotowe! Co ciekawe w wielu krajach Europy ten sam kot oznaczał dokładnie odwrotne rzeczy. W Anglii był symbolem szczęścia, w Japonii przyciągał pomyślność, a we Francji jego obecność miała chronić dom przed złymi duchami.  Jesienią, kiedy mrok zapada wcześniej, a światło świecy tańczy na ścianie, czarny kot nabiera szczególnej m...

 Jesień przyszła jak zawsze — niepostrzeżenie. Jednego dnia słońce odbija się jeszcze w kałużach po letniej burzy, a następnego... poranek pachnie dymem, chłodem i czymś trudnym do opisania, jakby melancholia zaczęła sączyć się z nieba razem z mżawką. To pora roku, która łapie człowieka za serce i nie puszcza. A jeśli nie człowieka, to na pewno kota.  Czarny kot, jak na ambasadora tajemniczości przystało, odnajduje się w jesieni jak nikt inny. Nie szuka światła — on je obserwuje. Nie goni za liśćmi — on pozwala im tańczyć wokół siebie. Leży godzinami na miękkim kocu, jednym o barwie zgaszonego bordo, i wygląda przez okno. Czy myśli o czymś? Być może. A może po prostu jest, co w dzisiejszych czasach wydaje się prawdziwym luksusem.  Wbrew pozorom, jesień to dla kota nie tylko sezon na sen. To również czas intensywnej kontemplacji. Gdy ludzie zaczynają sięgać po cynamonowe świece i dyniowe latte, on węszy w powietrzu historie. Takie, które zna tylko on. Może wyczuwa powrót d...

 Jesień ma swój osobliwy język. Nie mówi do nas jasno i głośno jak lato, które szumi falami i rozbrzmiewa gwarem ptaków, lecz szepcze suchym trzaskiem liści pod butami, stukaniem deszczu o parapet i przeciągłym gwizdem wiatru w szczelinach okien. Dla nas te dźwięki bywają tłem, dla kota są całą symfonią.  Kiedy zapada wieczór, człowiek zwykle skupia się na ciepłej herbacie i kocu. Kot natomiast siada przy uchylonym oknie, uszy ma nastawione jak anteny i chłonie każdy szmer. Liść, który oderwał się od gałęzi i wirując spadł na ziemię, dla nas jest jedynie jesiennym banałem. Dla kota jest za to sygnałem, że świat się zmienia i coś poruszyło się tam, gdzie jeszcze przed chwilą panowała cisza.  Niektóre jesienne dźwięki mają w sobie coś niepokojącego. Kiedy wiatr wlecze przez ulicę suchą gałąź, kot nagle podnosi głowę i wpatruje się w mrok, jakby spodziewał się gościa. Mruczenie ustaje, ogon drga niespokojnie. My wzruszamy ramionami, ale kto wie, czy kot nie słyszy w tym stuk...

 Jesień zawsze przychodzi nieco znienacka. Jeszcze wczoraj w powietrzu czuć było echo lata, a dziś już wieczory pachną dymem z ognisk i chłodnym wiatrem. Ludzie reagują na tę zmianę na różne sposoby. Jedni popadają w melancholię, inni w euforię związaną z początkiem sezonu na ciepłe swetry i gorące herbaty. A koty? Koty mają na to swoją odpowiedź: po prostu kładą się spać.  Ktoś mógłby powiedzieć, że koty śpią zawsze, bez względu na porę roku. To prawda, ale jesienią ich drzemki nabierają zupełnie innego charakteru. Stają się cięższe, bardziej dostojne, jakby futrzasty filozof leżący na fotelu chciał nam dać lekcję o tym, jak należy traktować życie, kiedy dni robią się krótsze. Kot nie śpi byle jak. Kot śpi z pełnym przekonaniem, że właśnie w tym momencie realizuje najważniejszą misję świata.  Można oczywiście wzruszyć ramionami i powiedzieć: „ot, zwykła biologia”. Ale czy na pewno? Kiedy patrzę na mojego kota zwiniętego w kłębek na parapecie, za którym deszcz smaga szybę...

 Koty uchodzą za zwierzęta niezależne, obdarzone własnym zdaniem i niezwykłą konsekwencją w codziennych rytuałach. Ich świat to miska ustawiona zawsze w tym samym miejscu, ulubione okno z widokiem na ptaki, kanapa pachnąca znajomym kocim snem. Wydaje się, że nic nie jest dla nich tak ważne jak poczucie przewidywalności. Każda zmiana – nawet ta, która nam wydaje się błaha – bywa dla kota poważnym wstrząsem. Właściciele wiedzą, że wystarczy przestawić mebel, zmienić zapach proszku do prania, a ich pupil już obchodzi nowe terytorium ostrożnie, z nieufnością. To codzienne przypomnienie, że w kociej naturze zakorzenione jest przywiązanie do stabilności.  Nie chodzi tylko o zmiany w samym domu. Koty są zdumiewająco uważnymi obserwatorami życia swoich opiekunów i potrafią wyczuwać, kiedy w rodzinie zachodzi coś nowego. Przeprowadzka, narodziny dziecka, a nawet zmiana godzin pracy właściciela – wszystko to znajduje odzwierciedlenie w kocim zachowaniu. Nierzadko kot, który dotąd był ła...