Manul to gatunek istniejący od przeszło 2 milionów lat. Kiedyś twierdzono, że jest przodkiem rasy perskiej. Jeszcze kilka lat temu większość z nas nie miała pojęcia o ich istnieniu, jednak po brawurowej ucieczce manula Magellana z poznańskiego zoo w 2020 roku, koty zyskały niespodziewaną popularność.
Długa, gęsta sierść, zaokrąglone uszy i intensywne spojrzenie. Chociaż manul najczęściej wygląda na wiecznie niezadowolonego z życia, niektórzy uważają, że jest na swój sposób uroczy. Charakteryzuje się niezwykłą zwinnością, dlatego też często przebywa na wysokościach. Hodowla w domu jest niewskazana, ze względu na agresywny charakter oraz zagrożenie wyginięciem i objęcie ich ochroną. Wyglądem przypomina kota, chociaż zachowaniem zdecydowanie odróżnia się od udomowionych wersji kotów.
Gatunek został opisany w 1776 roku przez niemieckiego przyrodnika Petera Pallasa, który nadał mu nazwę Felis manul. Pallas podejrzewał nawet, że manul może być przodkiem kota perskiego. Kot ten wywodzi się z Azji, a jednymi z jego popularnych podgatunków są: manul manul, zamieszkujący rejony jeziora Bajkał, czy manul ferrungineus, zamieszkujący Kazachstan, Iran i Pakistan. Najbliższym kuzynem manula jest najprawdopodobniej dziki kot bengalski.
Manule występują na terytorium Azji Środkowej i części Europy Wschodniej. Od Zakaukazia, przez Turcję, Uzbekistan, Iran, Afganistan, Pakistan, Kazachstan, Tybet, aż po Mongolię i Indie północne i Chiny zachodnie. Manule zamieszkują przede wszystkim tereny stepowe, skaliste pustynie, półpustynie oraz góry do wysokości 4800 m n.p.m. Wybierają do życia obszary niezaśnieżone. Często zamieszkują opuszczone nory świstaków, szczeliny skalne lub jamy ziemne. Zapewniają one nie tylko ochronę przed niesprzyjającymi warunkami pogodowymi panującymi w ich siedlisku, ale także przed atakami ptaków drapieżnych.
Pożywienie manula stepowego składa się przeważnie z małych gryzoni i ssaków, takich jak wiewiórki, chomiki, ptaki czy zające, jest drapieżnikiem, dlatego bez problemu radzi sobie z polowaniami. W naturalnych warunkach jest w stanie dożyć nawet do 12 lat, niestety, jeśli przebywa w hodowlach, ten okres może się zmniejszyć nawet o połowę.
Charakterystyczną cechą wyglądu manula stepowego jest jego puchatość, to osobnik, który może się szczycić miękką i obfitą sierść, przez co na pierwszy rzut oka wydaje się zdecydowanie większy, niż jest w rzeczywistości.
Obecnie populacja manula stepowego nie jest klasyfikowana jako zagrożona. Uważa się, że w górach Azji Środkowej żyje około 58 000 osobników. Jednak ich siedliska kurczą się, ponieważ miasta i pola uprawne coraz bardziej wkraczają w ich tereny.
Manule trafiły nie tylko na pierwsze strony gazet, ale też do licznych memów. Choć manul nie wygląda jak słodki kotek, którego łatwo wyobrazić sobie w roli domowego mruczka, wiele osób zainteresowało się też możliwością hodowli manula w domu. Są one jednak uważane za zwierzęta nie do okiełznania. Chociaż znane są przypadki osób, które próbują wychowywać porzucone kocięta, podając im karmę dla kotów. Jednak gdy tylko dzikie zwierzęta były wystarczająco silne, opuszczały swoich ludzkich opiekunów i uciekały na wolność. Nie są więc odpowiednie jako zwierzęta domowe.
Komentarze
Prześlij komentarz