Orientalna piękność 😻👄

  Koty syjamskie miały to szczęście, że były niezwykle cenione w swojej ojczyźnie. Otaczano je właściwie boską czcią. Nazywane były królewskimi kotami Syjamu, bo od zawsze związane były z dworem i świątyniami. Były poważane, traktowane z szacunkiem i żyły w ogromnym luksusie. To sprawiło, że utrwalił się w nich gen długowieczności. Były traktowane na równi ze skarbem narodowym, dlatego przez wiele stuleci można było je spotkać tylko w Syjamie. 

 Kot syjamski przykuwa uwagę swoim wyglądem i energicznym usposobieniem. Jest bardzo skory do zabawy, ale jednocześnie wymaga sporej dozy uwagi. Można by po tym wnioskować, że doskonale sprawdzi się jako pupil dla całej rodzinny. Wyobrażenie to jest jednak błędne. Kotek syjamski bardzo mocno zaprzyjaźnia się z jednym członkiem rodzinny, resztę domowników po prostu wspaniałomyślnie toleruje. Wykazuje ogromne przywiązanie do swojego opiekuna, w stosunku do którego może być zaborczy. 

 Co do kontaktu z dziećmi, warto wcześniej nauczyć je, jak postępować z takim zwierzakiem. Bo kot syjamski nie jest zwykłym kociakiem, który kocha pieszczoty. Jest zwierzakiem, który pozwala na nie jedynie wybranym, od reszty natomiast oczekuje należytego mu szacunku.  Są też bardzo gadatliwe i będą głośno domagać się uwagi. Koty tej rasy pozostają aktywne przez niemal całe dorosłe życie, przez co mówi się, że bardziej przypominają psy jak koty. Dobrze zaopiekowany kot syjamski odwdzięczy się lojalnością, oddaniem i miłością. 

 Krótka, przylegająca do ciała sierść tych kociaków nie wymaga szczególnej pielęgnacji. Cotygodniowe wyczesywanie w zupełności wystarczy, by pozbyć się martwych włosów oraz rozprowadzić naturalne oleje po całej sierści. Koty syjamskie doskonale radzą sobie z utrzymaniem swojego futra w czystości. 

 Z kotami syjamskimi wiąże się też wiele legend, które są odpowiedzialne za otaczanie ich tak wielką czcią i poważaniem w dawnych czasach we własnej ojczyźnie. Według jednej z nich koty syjamskie były naczyniami na dusze zmarłych. Po czyjejś śmierci wybierano kota, w którego miała wejść dusza zmarłego. Taki kot następnie trafiał do świątyni, w której wiódł życie w luksusie, karmiony w najlepszy możliwy sposób i spokojnie dożywał do sędziwej starości. Syjamy miały też pełnić funkcje stróżów, ostrzegając mnichów przed nadejściem obcych.