Świat Czarnego Kota

 Koty uchodzą za zwierzęta niezależne, obdarzone własnym zdaniem i niezwykłą konsekwencją w codziennych rytuałach. Ich świat to miska ustawiona zawsze w tym samym miejscu, ulubione okno z widokiem na ptaki, kanapa pachnąca znajomym kocim snem. Wydaje się, że nic nie jest dla nich tak ważne jak poczucie przewidywalności. Każda zmiana – nawet ta, która nam wydaje się błaha – bywa dla kota poważnym wstrząsem. Właściciele wiedzą, że wystarczy przestawić mebel, zmienić zapach proszku do prania, a ich pupil już obchodzi nowe terytorium ostrożnie, z nieufnością. To codzienne przypomnienie, że w kociej naturze zakorzenione jest przywiązanie do stabilności.  Nie chodzi tylko o zmiany w samym domu. Koty są zdumiewająco uważnymi obserwatorami życia swoich opiekunów i potrafią wyczuwać, kiedy w rodzinie zachodzi coś nowego. Przeprowadzka, narodziny dziecka, a nawet zmiana godzin pracy właściciela – wszystko to znajduje odzwierciedlenie w kocim zachowaniu. Nierzadko kot, który dotąd był ła...

 Jesień dla ludzi bywa kapryśna. Raz słońce świeci złotym światłem, a chwilę później pada deszcz i trzeba ratować parasolkę przed wiatrem. Ale koty? One mają swoją własną filozofię jesieni i zdaje się, że całkiem dobrze wiedzą, jak przeżyć tę porę roku w najlepszy możliwy sposób.  Kiedy my wciągamy swetry i narzekamy na krótsze dni, koty zaczynają wielki sezon drzemek. To właśnie jesienią fotel czy kanapa stają się królewskim tronem, a kocyk nie jest już dodatkiem – to obowiązkowy element dekoracyjny. Kot wie, że najlepszym sposobem na jesienną chandrę jest zwinięcie się w kłębek i udawanie, że deszczu za oknem po prostu nie ma. I choć to tylko zwykłe „robienie niczego”, człowiek patrzy na tę scenę i nagle sam chce położyć się obok.  Jesień to też czas kocich polowań – niekoniecznie na myszy, ale na… spadające liście. Ileż to razy widzieliśmy kota, który z powagą śledzi liść wirujący na wietrze, by za chwilę rzucić się na niego jak na najgroźniejszego przeciwnika? W tej j...

 Kiedy ludzie mówią, że koty są leniwe, zawsze mam ochotę poprawić: „Nie, one są po prostu mistrzami sztuki robienia niczego”. W tej dziedzinie mój Czarny Kot jest niekwestionowanym czempionem. Wystarczy, że znajdzie odpowiedni promień słońca na podłodze, a natychmiast zamienia się w eksponat muzealny. I to taki, którego pod żadnym pozorem nie wolno dotykać.  Rano, kiedy ja nerwowo piję kawę, zerkając na zegarek, on siedzi na parapecie i patrzy na mnie z miną, która mówi: „A po co się tak spieszysz? Przecież dzień jest długi”. I wtedy przypominam sobie, że faktycznie – słońce wschodzi, potem zachodzi, a pomiędzy tymi dwoma punktami dzieje się życie. I wcale nie musi to być życie pędzące na złamanie karku.   Czarny Kot ma swój rytm, którego nikt mu nie narzuci. On nie zna pojęcia „zmarnowany czas”. Jeśli przespał pół dnia na fotelu, to nie był czas stracony – to była inwestycja w dobre samopoczucie. Bo przecież w świecie kota wszystko ma swój sens. Kiedy śpi, regeneruje si...

 Są w życiu chwile, kiedy zastanawiamy się, jak wyglądałoby nasze życie bez kota. Przez moment może się nawet wydawać, że byłoby spokojniejsze, mniej owłosione, może nawet bardziej uporządkowane. Ale potem kot wychodzi z kąta, przeciąga się teatralnie jak artysta wychodzący na scenę, i wszystko wraca na swoje miejsce. Bo kot to nie tylko domownik. To... instytucja.  Nie da się ukryć — kot wie, gdzie jego miejsce. Właściwie to wie, gdzie jest każde miejsce. I że wszystkie one należą do niego. Fotel? Oczywiście. Twoja poduszka? Przepraszam bardzo, ale była pusta. Klawiatura? Idealna — ciepła, miękka, a do tego zapewnia uwagę opiekuna. Kot nie prosi. Kot bierze. Z godnością.  I choć czasem można się zirytować, gdy po raz dziesiąty zepchnie pilot na podłogę albo urządzi sobie maraton po firankach o drugiej w nocy, to wystarczy jedno spojrzenie tych oczu — bursztynowych, zielonych, nieprzeniknionych — i już wiadomo, że wszystko mu się wybacza. Kot bowiem opanował do perfekcji ...