Świat Czarnego Kota

 Mówią, że czarny kot to tylko kot. Że jego futro to zbieg okoliczności genetycznych, pigmentu i odrobiny przypadku. Ale ci, którzy naprawdę znają czarne koty, wiedzą, że to nieprawda. Czarny kot nie jest „tylko kotem”. On jest zjawiskiem. Manifestacją stylu, charakteru i nie do końca wytłumaczalnej energii, która sprawia, że nie da się go przeoczyć – nawet jeśli stara się być niewidzialny.  Wystarczy jedno spojrzenie. Te bursztynowe oczy, które migoczą w półmroku jak małe księżyce. Ten miękki krok, cichy jak oddech mgły. Ten ogon, który zdaje się mówić więcej niż niejedno ludzkie słowo. Czarny kot to nie tyle zwierzę, co osobowość. I to taka, z którą trzeba się liczyć.  Nie bez powodu czarne koty od wieków budzą emocje. W starożytnym Egipcie były czczone. Bastet, bogini domowego ogniska i opiekunka kotów, miała ich w bród. Uważano, że czarne koty przynoszą szczęście, a ich obecność chroni przed złymi duchami. Dziś, tysiące lat później, niektórzy wciąż w to wierzą. Inni –...

Czarny Kot działa nieprzerwanie od 2016 roku.  Od początku jego celem było jedno:  odczarować mit czarnego kota – stworzenia niesprawiedliwie owianego złą sławą. Z czasem strona stała się czymś więcej niż tylko kocim zakątkiem w sieci. To miejsce, gdzie znajdziesz: – ciekawostki o kotach (zwłaszcza tych czarnych), – porady dla opiekunów, – historie z życia wzięte i z nutką magii, – oraz sporą dawkę humoru, refleksji i miłości do futrzastych towarzyszy. Każda publikacja to efekt pasji i wielu godzin pracy.  Jeśli lubisz klimat „Czarnego Kota”, jego treści i styl – możesz postawić mi wirtualną kawę ☕ https://buycoffee.to/czarny-kot To drobny gest, ale wielkie wsparcie. Dzięki niemu powstają nowe wpisy, grafiki i pomysły, które mruczą w Waszych głowach jeszcze długo po przeczytaniu. Dziękuję. Za każdy klik, komentarz, dobre słowo – i każdą kawę. Bo z takimi ludźmi jak Ty – Czarny Kot zawsze spada na cztery łapy🐈‍⬛

 Każda historia zaczyna się niewinnie. „Wezmę jednego kota, tak dla towarzystwa.” I wtedy świat się zmienia.  Bo zaraz okazuje się, że jeden kot to trochę za mało. Drugi kot towarzyszy pierwszemu. Trzeci „sam się znalazł”. Czwarty to adopcja „tymczasowa”. Piąty… cóż, miał taką mordkę, że nie dało się przejść obojętnie. A potem już tylko kupujesz większą kanapę, automatyczny odkurzacz i zaczynasz mówić rzeczy typu: „Siedź ostrożnie, tam śpi Burek, nie ten pies, tylko kot. Ten kot o imieniu Burek.” Kiedy zaczyna się pasja?  Miłość do kotów to wspaniała rzecz. Koty są ciche, mądre, estetyczne i potrafią wypełnić dom jak dobra aromatyczna kawa – subtelnie, ale nieodwołalnie. Pierwszy kot uczy cię pokory. Drugi – dyplomacji. Trzeci – logistyki. Przy czwartym zaczynasz mówić „my” o sobie i swoich futrzakach, a przy piątym… no cóż, sam rozmawiasz z weterynarzem tak często, jak kiedyś z kolegami z pracy.  I nagle zdajesz sobie sprawę, że twoje życie zaczęło obracać się wokół...

Są takie momenty w życiu człowieka, gdy wie, że jest kochany. I są takie chwile, gdy kot nie reaguje na twoje istnienie. To często… jedno i to samo.  Kocia miłość to nie czekoladki i czerwone róże. Nie wysłane SMS-y, nie radosne podskoki na twój widok, nie piski i jęki, że „wróciłaś!”. O nie. Miłość kota jest jak dobrze wyważony francuski dramat: oszczędna w formie, głęboka w przekazie i absolutnie niezrozumiała dla kogoś z zewnątrz.  Ale jeśli jesteś wystarczająco uważna, rozpoznasz te subtelne sygnały. A jednym z najbardziej paradoksalnych jest ten najtrudniejszy do zaakceptowania: kiedy kot cię totalnie olewa. Nie podbiegł do drzwi? Idealnie.  Wracasz do domu po całym dniu pracy. Marzysz o tym, że ktoś rzuci się na ciebie z radością, przytuli, zamruczy, może zapyta: „Jak minął dzień?” Tymczasem twój kot… leży. W tej samej pozycji, w jakiej zostawiłaś go rano. Unosi tylko jedną powiekę, spojrzy przez sekundę i… wraca do przerwanej drzemki.  To nie brak emocji. To z...