Kot nubijski zaliczany jest do drapieżnych ssaków z rodziny kotowatych, a mimo to z domowym mruczkiem ma wiele wspólnego. Naukowcy są pewni, że to właśnie kot nubijski jest gatunkiem od którego pochodzą nasze dzisiejsze koty domowe.
Mówi się, że to wcale nie człowiek udomowił kota. To kot udomowił się sam. I brzmi to bardzo przekonująco. Znamy kocią naturę i wiemy, że zwierzęta te robią tylko to, co same uznają za słuszne i korzystne. Rozpoczęcie magazynowania ziarna przez człowieka było dla kotów żywiących się gryzoniami doskonałą okazją do zapewnienia sobie pokarmowej obfitości i stabilności. Człowiek zauważył w kocie pomocnika. Była to zatem współpraca z obopólnymi zyskami, oparta na dobrowolności i wzajemnych korzyściach.
Gatunek po raz pierwszy zgodnie z zasadami nazewnictwa binominalnego opisał w 1780 roku niemiecki przyrodnik Johann Reinhold Forster. Opisywane kocisko pochodziło z rejonu starożytnego miasta Kafsa w Tunezji.
Zamieszkuje prawie całą Afrykę oraz Półwysep Arabski. Formy występujące na Bale-arach, Korsyce, Sardynii, Sycylii i na Krecie stanowią ogniwo pośrednie między kotem nubijskim a żbikiem europejskim. Koty z Palestyny i z Arabii to połączenie z azjatyckim kotem stepowym i kaukaskim żbikiem.
Kot nubijski nie jest łatwy w hodowli. Pamiętajmy, że to wciąż dziki kot, który bardzo trudno się rozmnaża. Co prawda, w porównaniu do żbika, oswojenie go jest dużo prostsze, ale jednak wciąż niełatwe. Żbiki hodowane w domu nawet od małego, do końca życia wykazują dziki behawior. To, że kot nubijski stał się przodkiem dla dzisiejszych kotów domowych, zawdzięczamy również najprawdopodobniej zmianom genetycznym, do których doszło na przestrzeni czasu oraz mieszaniem się z innymi gatunkami.
Komentarze
Prześlij komentarz